Stikkordarkiv: Die chronische Krankheiten

Samuel Hahnemann om potenseringsprosessen

Aude Sapere 1995 - 1999, Potensering, , , , , , ,

Hahnemann sine retningsliner med omsyn til dynamisering av legemiddelsubstansar, slik dei er skildra i § 270 i 6. utgåva av «Organon» (merka O:) og kapitlet «Legemidla» i 2. utgåva av «Dei kroniske sjukdommane, deira særeigne natur og homøopatiske kur» (merka KS:).

Ei redigert omsetjing av
homøopat Svein Johannessen
Kvamsøy april 1996
svein@homnor.no

KS: «For å kunne nyttast i den mest fullkomne helingsprosess blir dei råe legemiddelsubstansane sett i ei tilstand av stegvis og høgare utvikling av sine ibuande krefter ved hjelp av ei spesiell behandling, ein metode som ikkje var funne opp før homøopatien si grunnlegging og utdanning. Nokre av desse legemiddelsubstansane viser i deira ubearbeidde tilstand ein svært ufullkommen og lita legemiddelverknad (t.d. koksalt og kråkefotpollen), andre (t.d. gull, kvarts og leire) inga verknad i det heile – men dei alle blir usedvanleg kurerande gjennom homøopatien sitt særeigne tilverkingssett. Atter andre substansar er, allereie i dei minste mengder, så intens i deira verknad at dei verkar etsande og øydeleggjande på animalske fibre når dei , i rå tilstand, rører ved desse (t.d. arsenikk og kvikksølvklorid), men også desse blir ikkje berre mild i sine verknader, men deira til no ukjende kurerande krefter blir også utruleg utvikla gjennom den same tilverkinga, særeigen for homøopatien.

Dei endringane som oppstår i substansane, særleg i dei medisinske – gjennom vedvarande findeling med eit ikkje-medisinsk pulver, eller gjennom (langvarig) støyting, når oppløyst i ei ikkje-medisinsk væske – er så utruleg store at dei grensar mot det mirakuløse, og gledeleg nok tilhøyrer oppdaginga av desse vedunderlege endringane homøopatien.

Desse substansane utviklar ikkje berre sine legemiddelkrefter i umåteleg stor grad, men dei endrar også si fysio-kjemiske åtferd, slik at substansane, sjølv om ein i deira råe form ikkje kunne observere evne til å løyse seg opp korkje i vatn eller vinsprit, blir fullstendig oppløyselege både i vatn og vinsprit etter denne underlege omdanninga – ei uvurderleg oppdaging for legekunsten.»

«For å innføre ein felles standard ved tilverkinga av dei homøopatiske, i særleg grad dei antipsoriske legemidla, tilrår eg, slik eg også sjølv plar gjere, at ein reduserer samtlege legemiddelsubstansar til ein milliondels potens (/1000000 eller C3), verken meir eller mindre, før dei løysast opp, og at ein tilverkar dei naudsynte potensane frå denne oppløysinga.»

O: «- ei lita mengd, om lag eitt gran (62 mg), av den substansen som skal dynamiserast, blir først redusert til ein milliondels fortynning (1000000 eller C3) i pulverform ved hjelp av tre timar lang findeling med tilførsel av 100 gran mjølkesukker i tre omgangar –»

C1
O: «Ein legg tredjedelen av 100 gran pulverisert mjølkesukker i ein glasert porselensmorter som har fått botnen mattslipt med fin, fuktig sand, og heller så eitt gran av den pulveriserte legemiddelsubstansen som skal bearbeidast (ein dråpe kvikksølv, mineralolje o.s.b.) oppå dette pulveret. Det mjølkesukkeret som skal nyttast, må vere av det mest framifrå slaget, krystallisert på trådar og levert i form av runde stenger. Ein blandar saman legemiddel og pulver ved hjelp av ein porselensspatel ein augneblink og findeler blandinga nokså kraftig i 6-7 minutt med ein mattslipt porselenspistill; deretter skrapar ein massen skikkeleg laus (frigjer den) frå botnen av morteren og likeins frå den mattslipte pistillen i om lag 3-4 minutt for å gjere den homogen; ein fortset findelinga med liknande kraft i nye 6-7 minutt, utan ny tilsetning, og skrapar den findelte massen laus frå botnen av morteren og pistillen i 3-4 minutt. Deretter har ein den andre tredjedelen av mjølkesukkeret i, rører alt ein augneblink saman med spatelen, findeler i 6-7 minutt med same kraft som før, deretter skrapar ein atter laus i om lag 3-4 minutt, fortset findelinga i 6-7 minutt utan ny tilsetning og skrapar laus i 3-4 minutt; når dette er gjort, tek ein den siste tredjedelen mjølkesukker, blandar saman med spatelen, findeler atter kraftig i 6-7 minutt, skrapar samen i om lag 3-4 minutt og avsluttar endeleg med den siste 6-7 minutt lange findelinga og den mest omhyggelege avskraping. Det pulveret som ein har tilverka på denne måten, blir oppbevart, verna mot sol- og dagslys, i ei godt gjenkorka lita flaske som ein merkar med substansnamn og «/100″ (første hundredels produkt eller C1).»

KS: «Findelinga skal skje med kraft, men likevel ikkje med så stor kraft at det pulveriserte mjølkesukkeret festar seg alt for godt til botnen av morteren og ikkje kan skarpast av innan 4 minutt.»

C2
O: «For no å bringe dette til /10000, tek ein eit gran av det første hundredels pulver (/100 eller C1) og legg det i morteren i lag med ein tredjedel av 100 gran pulverisert mjølkesukker, blandar alt saman med spatelen og går fram som skildra ovanfor, ved at ein omhyggeleg findeler kvar tredjedel kraftig to gongar, kvar gong i om lag 6-7 minutt, etterfølgt av lausskraping i 3-4 minutt, før ein har i den andre og den siste tredjedelen mjølkesukker. Etter tilførsel av kvar av desse tredjedelane, går ein fram på same vis som tidlegare. Når dette er gjort, heller ein pulveret i ei godt gjenkorka lita flaske, merka /10000 (C2).»

C3
O: «Ein går no fram på same måten med eit gran av dette siste pulveret og aukar det til ein milliondels potens (/I eller C3), slik at kvart gran av dette pulveret inneheld milliondelen av eit gran av den opphavlege substansen.»

Overgang til flytande form
KS: «For no å lage ei oppløysing av dette og få legemidlet som er potensert ein millionfald i pulver, over i flytande form (slik at dets kraftutvikling skal kunne fortsetje) kommer den, for kjemien, ukjende erfaring at alle legemiddelsubstansar som er redusert til potens /I (eller C3), blir oppløyselege i vatn og vinsprit, til nytte.

Den første oppløysinga kan dessutan ikkje skje med rein vinsprit, fordi mjølkesukkeret ikkje løyser seg opp i denne. Den første oppløysinga skjer difor i halvparten vatn og halvparten vinsprit.

Til eitt gran legemiddelpulver, potensert ein millionfald (/I eller C3)… dryp ein 50 dråpar destillert vatn, og ved å dreie flaska nokre gongar rundt sin eigen akse, løyser dette seg lett opp før 50 dråpar god vinsprit blir tilført –»

(NB! Blandingsforholdet som her er skildra gjeld C-potensar. Under tilverking av Q-potensar nyttar ein det blandingsforholdet som er skildra nedanfor.)

Q1
O: «Eitt gran av dette pulveret blir løyst opp i 500 dråpar av ei blanding som består av ein del vinsprit og fire delar destillert vatn… og ein einaste dråpe av dette blir drope i ei lita flaske. Ein tilset 100 dråpar god vinsprit (slik at flaska blir 2/3 full) og gir så den tett gjenkorka flaska 100 kraftige støyt med handa mot ein hard, men elastisk gjenstand (t.d. ei lærinnbunden bok). Dette er legemidlet i første dynamiseringssteg, som ein så fuktar bitte små sukkerkuler (lagd av stivelsesmjøl og røyrsukker) grundig med. Desse spreier ein så raskt ut på trekkpapir, tørker dei og oppbevarer dei i eit tett lukka, lite glas, merka med symbolet for første potenseringssteg (I eller Q1).»

Q2 til Q3
O: «Av desse nyttar ein berre ei einaste kule for ytterlegare dynamisering. Den vert putta (med ein dråpe vatn for å løyse den opp) i ei ny lita flaske og så dynamisert med 100 dråpar god vinsprit ved hjelp av 100 kraftige støyt, som tidlegare. Med denne åndelege legemiddelvæska fuktar ein på nytt bitte små sukkerkuler, spreier dei raskt utover trekkpapir, tørker dei, forvarar dei i eit tett lukka glas vekke frå sterk varme og dagslys og merker det med symbolet for andre potenseringssteg (II eller Q2).

Og slik går ein fram på same viset til ei kule av tjueniande potenseringssteg (XXIX eller Q29), løyst opp i ein dråpe vatn og tilført 100 dråpar vinsprit, har danne ei åndeleg legemiddelvæske ved hjelp av 100 støyt og dei bitte små kulene som blir fukta med denne og deretter tørka, har oppnådd trettiande potenseringssteg (XXX eller Q30).

Først gjennom slik bearbeiding av råe legemiddelsubstansar oppstår preparat som har evne til å påverke dei lidande delane i den sjuke organismen i høveleg grad og fjerne kjensla av den naturlege sjukdommen frå det nærverande livsprinsippet, gjennom liknande, kunstig sjukdomspåverknad. Dersom denne mekaniske bearbeidinga blir utført strengt etter ovanfor nemnde doktrine, fører det til at legemiddelsubstansen, som vi i ubearbeidd tilstand berre oppfattar som materie, til slutt blir fullstendig raffinert og omdanna til andeleg legemiddelkraft ved slike høgare og høgare dynamiseringar – ei åndeleg legemiddelkraft som i seg sjølv ikkje lengre kan oppfattast med våre sansar, men som den medisinske, preparerte, litle kula blir berar for – sjølv i tørr tilstand, men i langt større grad løyst opp i vatn – noko som blir bekrefta av den usynlege krafta si helande verknad i den sjuke organismen.»

Om forholdet mellom legemiddelsubstans og nøytralt medium
O: «I følgje mine første instruksar skulle alltid ein heil dråpe av væska i det lågare potenssteget tilsetjast 100 dråpar vinsprit med omsyn til høgare potensering, men svært grundige forsøk har overtydd meg om at dette forholdet mellom fortynningsmedium og mengde legemiddel som skal dynamiserast i det (100:1), er altfor snevert avgrensa til at ein mengde vanlege støyt skal kunne utvikle kreftene til den nytta legemiddelsubstansen tilstrekkeleg og i høg grad, utan at ein nyttar betydeleg kraft i slaga. Men tek ein derimot ei einaste lita kule, av ein slik storleik at 100 veg eit gran, og dynamiserer den med hundre dråpar (vinsprit), så blir forholdet 50.000:1, ja endatil større, fordi 500 slike små kuler ikkje heilt absorberer èin dråpe. Ved dette langt større forhold mellom legemiddelsubstans og fortynningsmedium kan mange støyt av den litle flaska, 2/3 fylt med vinsprit, føre til ei langt større kraftutvikling.

Men blir legemidlet i eit så ubetydeleg fortynningsmedium som 100:1, så å seie påtvungen svært mange støyt ved hjelp av ein kraftig maskin, oppstår legemiddel som særleg i dei høgare potenseringsstega, verkar nesten omgåande, men med brå, endatil farleg intensitet, særleg på dei veike pasientane, utan å føre til vedvarande, mild motverkand frå livsprinsippet. Det nye tilverkingssettet eg har skildra ovanfor, fører derimot til legemiddel av høgste kraftutvikling og mildaste verknad, som rører ved alle sjuke punkt på ein kurerande måte, dersom dei er presist valte.»

Kommentarar frå Brita Gudjons:
Rett storleik på dråpene får ein ved å la dei falle ved hjelp av eiga tyngde, t.d. ved å halde ei kork inntil flaskemunningen og la dråpene sive ut.God vinsprit tyder 90% alkohol laga av druevin. Støyting av flaksa skjer ved at ein held handa i høgde med hovudet og let armen falle av seg sjølv, slik at botnen av flaska støyter mot underlaget.

Fortynningar og potenseringar (dynamiseringar)

Aude Sapere 1995 - 1999, Potensering, , , , , , , ,

Forord til femte bind av «Dei kroniske sjukdomane, deira særeigne natur og homøopatiske kur» (1838) av Samuel Hahnemann.

Omsett frå den engelske utgåva (Prof. L. H. Tafel) av
homøopat John Petter Lindeland
Nøtterøy 1996
john.petter@notteroynaturmedisinske.no

Dei såkalla fortynningar eksisterar stort sett utelukkande i substansar som har med smak og farge å gjera. Ei oppløysing av salte og bitre substansar blir fortløpande frårøva deira smak jo meir vatn som blir tilsatt, uavhengig av kor mykje dei blir rista. Slik også med oppløysingar av fargestoff; dei blir mest fargelause ved innblanding av meir og meir vatn, og ristinga vil på ingen måte auka fargeinnhaldet.

Desse er og vil forbli å vera reine fortynningar, men ingen dynamiseringar.

Homøopatiske dynamiseringar er prosessar der den medisinske krafta/eigenskapen, som ligg latent i naturlege substansar i rå tilstand, blir vekt til live, og blir så i stand til å verka på ein mest åndeleg måte på livet; d.v.s. på våre sensitive og følsome fibre. Denne utviklinga av eigenskapar/krefter i rå naturlege substansar (dynamiseringar) skjer, som eg før har sagt når det gjeld tørre substansar, ved trituering i mortar, men for substansar i flytande form, ved risting eller støting, som også er trituering. Desse preparater kan ikkje bare bli sett på som fortynningar, sjølv om alle preparater av dette slag, der føremålet er å heva dei opp til høgre potensar, d.v.s. at den latente medisinske krafta/eigenskapen ytterlegare blir vekt til live og utvikla, må fyrst gå gjennom enda ei fortynning, slik at tritueringa eller ristinga/støtinga ytterlegare kan koma inn til kjerna av den medisinske substansen, og kan derfor også frigjera og avdekkja dei meir finare delar av den medisinske krafta som ligg djupare gøymt, noko som på ingen måte kunne ha vore fullbyrda ved trituering og støting av substansar i deira rå/konsentrerte form.

Av og til les vi i homøopatiske bøker om pasientkasus vedrørande ein bestemt sjukdom, der visse høge (fortynningar) dynamiseringar av ein medisin var til inga nytte, men ein lågare potens viste seg å vera effektiv, medan andre hadde sett større framgong med høgare potensar. Men ingen undersøkjer i slike tilfeller årsaka til den store skilnaden i desse verknadane. Kva forhindrar tilverkaren av medisinane (og dett burde vera den homøopatiske legen sjøl; han burde sjøl smi og kvessa våpena til bruk i kampen mot sjukdomane) – kva forhindrar han, ved tilverking av ein potens, frå å gje 10, 20, 50 og fleir etterfylgjande støt mot ein noko hard, elastisk gjenstand med kvar flaske som inneheld ein dråpe av den lågare potensen med 99 dråpar alkohol, for på den måten å oppnå sterke potensar? Dette ville vera overmåte mykje meir effektivt enn bare å gje nokre få kraftlause etterfylgjande støt, som vil avstadkoma ikkje stort anna enn ei vanleg oppløysing, noko som ikkje skulle vera meininga.

Utviklinga av vår unike helingsform og velhavandet til pasienten ser ut til å vera verdt arbeidet med å tryggja den beste kvaliteten av han sine medisinar.

Moderne kloke hoder/bedrevitarar har endåtil rynka på nasa av 30. potensen og vil bare bruke dei låge, mindre utvikla og meir massive tilverkingar i større dosar, derfor har dei vore ute av stand til å fullbyrda alt det vår kunstart kan oppnå. Dersom allikevel, kvar potens blir dynamisert med det same antall etterfylgjande støt, oppnår vi, endåtil ved den 50. potensen, medisinar med den mest gjennomtrengjande verknaden, slik at kvar minste pellet som blir fukta med det, etter å ha blitt oppløyst i ein viss mengde vatn, kan og skal bli tatt i små dosar, dersom vi ikkje ynskjer å framkalla for voldsome aksjonar/reaksjonar hjå følsoma pasientar, ettersom vi må hugsa på at ei slik tilverking inneheld mest alle krefter som var latente og nå fullt utvikla, og desse kan då bare bli fullt ut aktive.

Undersøking av den homøopatiske helingsprosessen

Aude Sapere 1995 - 1999

Undersøkjing av den homøopatiske helningsprosessen
Forord til fjerde bind av «Dei kroniske sjukdomane, deira særeigne natur og homøopatiske kur» (2. utgåve).

Omsett av
homøopat John Petter Lindeland
Nøtterøy 1995 (revidert november 1999)

Vi har gjennom våre sansar inga middel til å oppnå djuptgåande kunnskap om dei indre livsprosessar i mennesket, og det er bare til tider at det er gjeve oss å dra spekulative konklusjonar om kva som skjer. Men vi er ute av stand til å utleda konkluderande bevis for våre forklaringar om forandringar som er observert i det uorgansike riket; fordi forandringar i dei levande organiske strukturar har ingenting felles med det som finn stad i det uorganiske. Her er det heilt andre prosessar som finn stad.

Det er derfor naturleg, at i presentasjonen av den homøopatiske terapien, våga eg ikkje å forklara korleis heling av sjukdomar blir påverka ved å bruka substansar som stimulerar svært liknande og dødelege symptom hjå friske personar. Eg formulerte sjølvsagt ein hypotese om det, men eg ynskja ikkje å kalla det ei forklaring, ei definitiv forklaring ad modus operandi. Dette var heller ikkje nødvendig, fordi det er bare pålagt oss å kurera liknande symptom korrekt og med godt resultat, i samsvar med ein naturlov som gang på gang er blitt stadfesta; ikkje å rosa seg med abstrakte forklaringar, medan pasienten fortsatt er sjuk; for det er det einaste dei såkalla legar hittil har fullendt.

Desse legane har framført mange innvendingar mot dei forklaringane eg har kome med, og dei ville ha foretrukke å forkasta heile den homøopatiske terapeutiske metode (den einaste moglege), bare fordi dei ikkje var nøgd med mine forsøk på å forklara kva som skjer i menneskets indre under homøopatisk kur.

Eg skriv desse linjene, ikkje med auge å tilfredstilla desse kritikarane, men for å leggja fram for meg sjølv og mine etterkomare den genuine homøopatiske praksis, eit anna og meir sannsynleg forsøk av dette slaget mot ei forklaring. Eg presenterar dette fordi menneskesinnet føler den uimotståelege, harmlause og prisverdige impulsen som kan gje næring til idealet der mennesket fullendar det gode gjennom sine gjerningar.

Slik eg andre stadar har vist, er det utenkeleg at vitalkrafta utan assistanse av aktive menneskegjorte legemiddel, skulle (omstemma) koma over sjølv dei lettaste akutte sjukdomar (dersom den då ikkje bukkar under av dei) og gjenoppretta ei slags helse, utan samstundes å ofra ein del (ofte ein stor del) av kroppsvæska og den faste delen av kroppen gjennom ei såkalla krise. Korleis vitalkrafta reagerar på dette, vil for alltid vera ukjent for oss; men så mykje er sikkert, at denne krafta ikkje kan omstemma desse sjukdomane på ein direkte måte utan slike offer. Dei kroniske sjukdomane, som har sitt utspring i miasmene, kan ikkje bli hela utan hjelp, sjølv ved slike offer, heller ikkje kan verkeleg helse bli gjenoppretta ved denne krafta aleine. Men det er likså sikkert, at sjølv om denne krafta blir hjelpt i gang av den sanne (homøopatiske) helingskunsten, leda av den menneskelege forstand, til å overmanna og omstemma (å hela) ikkje bare den raske flyktige, men også dei kroniske sjukdomane som er oppstått frå miasmene ved ein direkte måte og utan slike offer, utan tap av kropp og liv, ikkje desto mindre er det alltid denne krafta, vitalkrafta, som er sigarherren. Det er i dette høve som med eit land sin arme, som driv fienden ut av landet; denne armeen burde bli kalla sigerrik, sjølv om den ikkje hadde sigra utan hjelp frå framande allierte. Det er den organiserte vitalkrafta i vår kropp som helar naturlege sjukdomar av alle slag direkte og utan noko offer, så snart den er blitt hjelpt av det rette (homøopatiske) legemidel til å vinna sigaren. Denne krafta ville verkeleg ikkje ha vore i stand til å sigra utan denne assistansen; for vår organiske vitalkraft er aleine bare tilstrekkeleg til å oppretthalda den uhindra livsprosessen, så lenge ikkje mennesket er dødeleg påverka av fiendtleg verkande kreftar som fôrårsakar sjukdom.

Utan assistanse er vitalkrafta inga likemann til desse fiendtlege krefter; den klarer knapt å bekjempa fiendtleg verknader av same styrke, og dette sanneleg med mange teikn av sine eigne lidingar (som vi kallar dødelege symptom). Ved sine eigne krefter, vil aldri vitalkrafta vera i stand til å overvelda (overvinna) fiendskapen av dei kroniske sjukdomane, ei heller å sigra over forbigåande sjukdomar, dersom den blir verande tilbake utan hjelp frå det riktige legemidel. Å gje slik hjelp er den plikt som er pålagt legen si forståing av Oppretthaldaren av Livet.

Som eg har sagt ovanfor, klarer vitalkrafta knapt å bekjempa fiendtlege verknader som fôrårsakar sjukdom, og endå kan ingen fiende bli overvunne utan ved ei overlegen/større kraft. Bare homøopatisk medisin kan gje denne forsterka krafta til den avkrefta vitalkrafta.

Vitalkrafta aleine, som er ei organisk kraft bare påtenkt å sikra ei uforstyrra helse, utøvar bare ein svak motstand til dei invaderande dødelege fiendar; ettersom sjukdomane veks og aukar, krev det ein sterkare motstand; men i det minste er det bare ein likearta motstand; med svake pasientar er det ikkje ein gong likearta, men svakare. Denne krafta er korkje i stand til, bestemt for eller skapt for (å gje) ein overveldande motstand, som ikkje vil gjera nokon skade på seg sjølv.

Men dersom vi legar er i stand til å presentera og utøva overfor denne instinktive vitalkrafta hennar sjukdomsframkallande fiendar, som blei forsterka gjennom aksjonen av dei homøopatiske legemidlar — sjølv om det kvar gong skulle auka bare litt — på den måten at styrken av den sjukdomsframkallande fienden skulle bli fôrauka opp til fatteevna av livsprinsippet gjennom bruk av homøopatiske legemidlar, som på ein illusorisk måte simulerar (fingerar) den originale sjukdomen, fôrårsakar og tvingar vi vitalkrafta til å auka sine energiar gradvis, og auka dei meir og meir, og til slutt til eit slikt stadium at dei blir langt meir kraftfulle enn den originale sjukdomen. Konsekvensen av dette er, at vitalkrafta igjen får herredøme i sitt område, at den kan halda og styra den indre sanitære framgangen, medan den tilsynelatande forverringa av sjukdomen fôrårsaka av det homøopatiske legemidel, forsvinn av seg sjølv så snart som vi ser styrken av den gjenoppretta vitalkrafta, den gjenvunne helsa, når vi held opp med å bruka desse legemidla.

Ressursane eller den fundamentale essensen i dette vitale livskraftsprinsippet, meddelt oss av den guddommelege Skapar, er utruleg store, dersom vi legar forstår korleis vi skal oppretthalda dens reinleik når vi er friske, ved å leda menneske til eit helsesamt liv, og korleis påkalla og auka den under sjukdom ved rein homøopatisk behandling.

Omsetjinga er gjort ut ifrå den engelske versjonen av 1835, av Prof. Louis H. Tafel.